SC Purmerland VR1 – Velsen VR3 : 3-3
Op de kalender staat 22 mei en dan spelen wij al weer de laatste competitiewedstrijd. Dit seizoen lijkt voorbij gevlogen. Dit is ook een seizoen geweest met 2 totaal verschillende gezichten. Voor en na de winterstop waren wij niet met onszelf te vergelijken. Van een 12e plaats zijn wij opgestoomd naar de 5e.en van de 13 wedstrijden na de winterstop is er slechts 1 verloren gegaan. Hadden wij de vorm waarmee wij geëindigd zijn het hele seizoen getoond dan zouden wij nadrukkelijk mee hebben gedaan in de strijd om de titel. Dit lijkt een gevalletje van een als-dan-verhaal, maar wel een met een groot waarheidsgehalte. Als bewijs hiervoor gold het optreden van vandaag tegen kampioenskandidaat nummer 1, Velsen.
Onder leiding van Dennis van de Akker werd om kwart over 12 afgetrapt. Vanaf minuut 1 was het duidelijk dat dit potje ergens om ging. Velsen was gekomen om de 3 punten op te halen en wij speelden vooral voor Fleur. Zij was aan het begin van het seizoen tegen dit Velsen zwaar aan de knie geblesseerd geraakt door een kamikazeactie van 1 van hun aanvalsters. Het spelbeeld was er 1 van 2 verbeten vechtende teams. Geen goed voetbal, weinig kansen maar wel veel strijd. In de 21e minuut werd de score geopend en wel door ons. Door aanspeelpunt Daisy, in de spits, werd Bobbi bediend. Met een heel gevoelvol boogballetje binnenkant voet werd de keep geklopt en de score geopend. V. antwoordde met een schot buitenkant paal. In de 38e minuut schoven zij alsnog langszij. Een ongelukkige handsbal was de aanleiding. voor de 1e penalty die wij dit seizoen tegen kregen. Het werd een duel van keep tegen keep en V. zegevierde. Toch kwamen wij voor rust opnieuw op voorsprong en wel op een, voor dit duel, heel karakteristieke wijze. Een hoge bal van Lisa door het centrum op Romee belandde tussen keep en laatste vrouw. Met een welhaast Engelse beleefdheid dacht de een van de ander dat die zou ingrijpen. En daaraan heeft Romee genoeg om haar voetje er tegen te zetten. Door het poortje van de keep verdween de bal in het doel, 2-1. De voorsprong en tevens de ruststand.
Velsen zal zich wel even achter de oren hebben gekrabd. Dit was niet wat zij vooraf in gedachten zullen hebben gehad. Dat wij aan de bak konden liet zich makkelijk voorspellen. Hoe zou de enkel van Sophie zich houden en hoe zat het met de conditie van Naomi na haar griepje? Nou gewoon goed hoor. Ons centrale verdedigingsduo was in topvorm. Ook leuk dat Jenna, uit de O17, zich staande wist te houden na gisteren ook al een potje te hebben gespeeld. Dat neemt niet weg dat een uitval van V. besloten werd met een pegel waarop Fleur het antwoord schuldig moest blijven, 2-2. In de 20e minuut. Weer gelijk, zou dit duel nog een winnaar opleveren? Misschien door een vrije trap. Lisa achter de bal. Helaas meende de lat spelbeker te moeten zijn. Dan maar via een ouderwetse scrimmage. Een overvol strafschopgebied was de flipperkast waarin tot 3 maal toe een inzet van ons geblokkeerd werd totdat het leder voor de voeten van onze topscorer viel. Nika haalde lekker uit en zette ons in de 40e minuut opnieuw op voorsprong. Tevens was dit de 1e keer dit seizoen dat V. 3 tegentreffers moest slikken. Leuk voor ons maar leverde dat ook de 3 punten op? V. zette nog eenmaal aan voor een slotoffensief. Wij kwamen onder zware druk te staan en kregen het balletje niet meer lekker weg. Minuut 47 liep al. Een corner voor V., weer half wegwerken en, je kon erop wachten, een lullig inzetje werd de uiteindelijke gelijkmaker waar V. heel blij van werd en wij wat minder. Wat een deceptie!
Gelukkig was er na deze laatste wedstrijd een afterparty bedacht. De perfecte gelegenheid om de kater te verdrinken. En dat bij het drankje ook een hapje hoort maakt het alleen maar gezelliger. Zo werd het toch nog een geslaagde dag. En een passend eind van een al-met-al geslaagd seizoen. Komende weken wordt duidelijk hoe het nieuwe seizoen eruit komt te zien. Wij houden jullie op de hoogte hiervan. Voor nu hebben wij allereerst nog het Sixentoernooi, een jaarlijks hoogtepunt.
Ik zou zeggen maak er wat moois van en tot volgend seizoen.
Albert de Braaf.
HFC-VR1 – SC Purmerland-VR1 : 2-3
De wedstrijd, op deze mooie zonnige zondag, stond in het teken van Roos haar vorige team tegen haar huidige team. Dat gaf dit potje een extra lading mee. HFC, de oudste voetbalvereniging van Nederland, zelfs gezegend met het predicaat ‘Koninklijk’, stamt uit 1879. Zo ziet de huidige accommodatie er inderdaad ook naar uit. Echter het toppunt troffen wij aan in onze kleedkamer waar de inhoud van een complete afvalbak door onze voorgangers in de wc-pot was gedumpt. Hoe haal je het in de hoofd! Gelukkig werd hier door HFC passend op gereageerd. Toen Demi haar voorgevel ook wedstrijdproof gestut had konden wij aan de voorbereiding beginnen.
Een blik op de stand en hun laatste uitslagen daarbij meegenomen, deden ons vermoeden dat dit geen walk-over zou worden. Dit terwijl het team beloofd had vandaag te strijden voor Roos en de 3 punten. Het vermoeden werd ook bewaarheid in het 1e half uur. Het initiatief was aan een fel spelend HFC. Wij kwamen steeds een stapje te laat en lieten de bal te gemakkelijk van de voeten plukken. In de 4e minuut ontsnappen wij al met een bal die rakelings voorlangs ging. Ons antwoord kwam snel. Een combinatie van Nika naar Maxi en terug naar Nika leverde een voorzet op Daisy op en ook een inzet die langs ging. Daisy was nog even bezig met de restjes alcohol uit het lichaam te verstoken. Haar tijd zou nog komen. In de 11e minuut ging het nulletje al van het bord. Heel typerend door een inspeelpass die door een feller HFC onderschept werd en in de snelle omschakeling 2 seconden later de openingstreffer opleverde. Even leek HFC meteen door te drukken, maar de 2e treffer bleef uit. Hiervoor mogen wij Fleur, met 2 puike reddingen, dankbaar zijn. Naarmate de 1e helft vorderde bleek het met de motivatie van Roos meer dan goed te zitten. Gestart op de rechtsback positie en dat is niet haar favoriete ging zij zich ook steeds meer met het aanvalspel bemoeien. Zoals toen zij 2 corners mocht nemen. De 1e leverde de flipperkast op. Op wonderbaarlijke wijze ging de bal via de paal, de keep en nogmaals de paal opnieuw tot corner. Deze 2e vloog rakelings aan Demi voorbij. Wat als zij zichzelf niet ingesnoerd had? Met een achterstand van 1-0 bleven wij lekker in de dug-out om de vochtvoorraad weer aan te vullen.
Voor de 2e helft was de helse opdracht om aan de gelofte aan Roos te voldoen. Namelijk winnend aan de finish staan. Inmiddels zaten wij beter in de wedstrijd en was sprake van gelijkwaardigheid. In de 14e minuut kwam dit ook in de stand tot uiting en dat ook nog op fraaie wijze. Uit een corner van Lisa werd de bal in 1e instantie afgeslagen en belandde deze voor de schietgrage voeten van Liede. Met een onbedaarlijke streep veegde zij de bal hoog in de verre hoek, 1-1. Dit was een tikkie voor HFC. Eigenlijk vanuit het niets raakte HFC weer op voorsprong. Een snelle counter werd op bekwame wijze afgerond. En weer konden wij in de achtervolging. Er restte ons nog maar een kwartier. Onze pichhitter, Daisy, werd ingebracht. Zij heeft de Brobbyrol, of zo je wilt Bobbi, de Dessersrol, op zich genomen. Invallen en scoren. Zou haar dat vandaag ook weer lukken? Jazeker en wel 2 maal om precies te zijn. Wederom uit een corner, ditmaal van Roos, kwam Romee goed ingelopen en werd haar inzet een assist via de paal. Het laatste zetje was van Daisy, 2-2 en nu roken wij bloed. Amper 2 minuten later was het opnieuw raak. Opbouw HFC, de vroege onderschepping van Romee (haar revanche) en het lekkere passje op Daisy. Buitenkantje rechts werd de bal om de uitgekomen keepster heen gedraaid. Langzaam hobbelde het leer richting doellijn. Een verdedigster zette nog een sprintje in om het naderend onheil te verdrijven. Gelukkig voor ons was dit een helaasje. De gedroomde voorsprong was binnen. En dan blijken 10 minuten speeltijd nog uren te kunnen duren. Zeker als ons slot op de deur, Sophie, geblesseerd op het gras blijft liggen. Dat wordt billenknijpen. Op karakter heeft zij de wedstrijd uitgespeeld en slaagden wij in onze missie. Zegevieren op HFC. Ik zag Roos glunderen en een half metertje groter worden. Leuk.
En dan spelen wij zondag zomaar onze laatste competitiewedstrijd al. En dat gaat er nog eentje worden. Velsen ligt op poleposition om kampioen te worden. Gaan wij nog roet in hun eten strooien? Wonderen zijn de wereld niet uit. Het wordt ook een mooie gelegenheid om, na de wedstrijd hoor, de laatste rondjes uit te delen. Ongeacht de uitslag wordt het een gezellige middag. Ik kijk ernaar uit.
Albert de Braaf.
WV-HEDW-VR1 – SC Purmerland VR1 : 0-3
Na onze minste wedstrijd dit seizoen van afgelopen zondag stond vandaag deel 2 van het drieluik tegen de ‘mindere goden’ op het pogramma. Hoe gretig zouden wij zijn, was de vraag vooraf.
Als wij na 8 minuten al met 2-0 voor blijken te staan zat het met die gretigheid wel goed. Nika had het idee zich te moeten revancheren en ging er in de 5e minuut al vrolijk pingelend tussendoor en leverde een lekkere scherpe voorzet af die door Daisy binnen gelopen leek te worden, maar uiteindelijk het definitieve zetje van Romee kreeg, Amper 3 minuten later was Roos er over rechts doorheen. Weer zo’n voorzet waar WV de grootste problemen mee had. Via een carambole van de keep was het dus al snel 2-0. In de thuiswedstrijd stond het na 10 minuten eveneens 2-0 voor ons en eindigde de wedstrijd in een ontluisterende 5-2 nederlaag. Dus zaak om de aansluitingstreffer te voorkomen. Achterin stonden wij op papier met de sterkste opstelling, Lotte Bos, super fit, Naomi weer hersteld van een knieblessure, Liede met nieuwe kicksen, maar ook Sophie met een hevige keelontsteking. Het 1e compliment is aan haar. Puur op klasse en karakter heeft zij de hele wedstrijd weten vol te maken. Hulde! Het is dan ook niet verwonderlijk dat wij zonder kleerscheuren de rust wisten te halen.
Het 2e compliment is voor Bobbi. ’S Ochtends heeft zij voor het goede doel 10 km gefietst en 10 km hard gelopen en toch stond zij gretig als altijd klaar voor de aftrap van de 2e helft en speelde zij nog goed ook. Nogmaals hulde. Het spelbeeld was er 1 van de onrustige soort. Bij beide partijen was aan inzet geen gebrek. Veel duels, maar ook veel vroegtijdig balverlies. Veel grote kansen leverde het niet op. Twee keer waren wij er op links doorheen, eerst Nika en daarna Carmen, maar beide keren zegevierde de keep en bleef het maar 2-0. Een krachtig schot van Lotte Blin werd eveneens een prooi voor de keep. Die zal voor haar gevoel een lekkere wedstrijd hebben gespeeld, maar dat gold ook voor Fleur. Op hele rustige wijze stond zij vaak met haar inspeelpasses aan het begin van een aanval. Koel en geconcentreerd speelde zij een foutloze partij. Nogmaals, nogmaals hulde. De 90e minuut begon al aardig in zicht te komen toen wij onze mooiste aanval op het stoffige kunstgras wisten neer te leggen. Opbouw over links, Nika aan de bal, een solo, inspelen op Romee, de perfecte kaats voor een snijdende 1-2 en de vrije doortocht voor Nika. Alleen voor de keep werd deze in de korte hoek kansloos gelaten en stond de 3-0 eindstand op het bord. Weer een driepunter binnengeharkt.
En komende zondag wacht ons de Koninkljke HFC, de laatste van het drieluik en een goede bekende van Roos. Zij zal zeker geladen aan de start staan en dat zal voor ons allen nodig zijn. De uitslagen van hun laatste 2 wedstrijden liegen er niet om. Namelijk Limmen-HFC 2-7 en Moniickendam – HFC 1-9. Zij zijn on fire. Wij zijn gewaarschuwd.
Albert de Braaf.
SC Purmerland VR1 – Geuzen Middenmeer VR1 : 2-1
Het voelde vandaag, onder een behaaglijk voorjaarszonnetje als een lome zondagmiddag. Zo’n middag waarop je niets hoeft, dus de achtertuin opzoekt en heerlijk ontspannen naar het groeiende gras gaat zitten kijken, of een krantje leest en een glaasje drinkt. Zoiets, en dan blijk je in plaats daarvan zomaar te moeten voetballen en dat dan ook nog tegen een tegenstander die wel zin heeft in een een hoeveelheid energie te verstoken. Die tegenstander, Geuzen Middenmeer staat echt op de onderste plaats maar daar was vandaag niets van te merken. Wat wij te zien kregen was een typisch voorbeeld van het feit dat een kwalitatief veel beter team door een slappe instelling een kwalitatief minder team sterker kan maken. En uiteindelijk zichzelf beloont met een zeer moeizame wedstrijd.
Zo zag het er na 5 minuten nog niet naar uit. Een powerrush van Maxi eindigde op de achterlijn met een voorzet op maat aan Nika. Dankbaar werd het cadeautje uitgepakt en pronkte de 1-0 op het bord. Een goed begin en de start voor nog veel meer moois? Nou nee, in tegendeel. Nog geen 4 minuten later stond het door een zondagsschot, hoog in de hoek en ongrijpbaar voor Fleur, al weer gelijk. Dit gaf G. het gevoel en de moed om er nog een schepje bovenop te doen. En in die vroege fase werd al zichtbaar dat een aantal van ons hier niet in mee gingen. Of mee konden. Naar de redenen hoef ik niet te raden, die weet ieder van ons voor zichzelf wel te benoemen. Het is allen sneu dat zij die wel wilden en konden hierdoor ook de dupe werden. Zo kon het gebeuren dat met de rust in zicht zich pas weer de 1e mogelijkheid voor ons aandiende. In de 42e minuut belandde een corner van Lisa vol op de instormende Daisy en scoorde zij hiermee voor de 3e wedstrijd op rij. Ga zo door mijn kind, zeg ik dan maar. De 2-1 was ook de ruststand.
Dit gaf Edwin de gelegenheid om nog wat stichtelijke woorden aan de meiden te richten alvorens hij de bus beklom. Nu ik dit schrijf en mijn notitieblokje bekijk, zie ik dat wij eigenlijk in de 2e helft tot geen enkel opmerkelijk feit zijn gekomen. Of het moet zo zijn dat wij tot geen enkel opmerkelijk feit zijn gekomen. Dat is namelijk wel opmerkelijk. Wel noteerde ik een pegel van G. die vol op de kruising belandde en een kans voor open doel die zij naast wisten te peren. Met andere woorden, wij waren degene die aan een gelijkmaker ontsnapten in plaats van dat wij degene waren die soepeltjes uitliepen naar een duidelijke overwinning. Die kwam er wel, want de ruststand werd ook de eindstand. Tel de zegeningen, slecht spelen maar toch 3 punten. De ervaring leert dat elk seizoen zo’n wedstrijd er tussenzit. Ook daar leren wij van. Een speciale vermelding wil Ik geven aan Lisa. Een sterke meid uit de MO17, de talentenstal van Fleur. Ik denk zomaar dat wij in de toekomst meer gebruik van haar gaan maken. Een geluk bij een ongeluk is dat wij van Mino Raiola, de spelersmakelaar, geen last meer zullen hebben.
Deze week trainen wij dinsdag nog. Ik hoop dat eenieder aanwezig kan zijn. Want inmiddels zijn wij in het festivalseizoen beland en gaan de meiden op donderdag, bij het Amsterdams Verbond, hard aan de conditie werken. Wij hopen het zondag te mogen zien. WVHEDW staat op het menu. De kans op revanche, want thuis gingen wij met 5-2 ten onder.
Albert de Braaf.
SC Purmerland VR1 – DIOS VR1 : 1-2
De laatste keer dat wij een nederlaag leden was half december tegen DIOS. Laat dat nu net vandaag opnieuw de tegenstander zijn. Zij zijn met een hele goede reeks bezig en als zij zo door gaan stevenen zij rechtstreeks op het kampioenschap af. Dat de moraal er bij hun goed inzit bleek wel uit het feit dat zij al om kwart over elf met de warming-up waren begonnen. Zij hadden er, onder de fanatieke leiding van een coach met het stemvolume van een bulderende orkaan, duidelijk zin in.
Zo bleek ook in het 1e kwartier. Met volle gedrevenheid werden wij meteen door hun In het defensief gedrongen. Het was direct duidelijk dat dit een potje zou worden waarin wij niets cadeau zouden krijgen. Vol aan de bak, dus. Jammer dat wij juist vandaag een aantal vaste krachten misten en wij met een aangepaste opstelling van start moesten. Het was even wennen aan de nieuwe posities, maar na het moeilijke begin kregen wij al snel meer grip op D. Het was dan ook niet toevallig dat de 1e grote kans voor ons was. In de 17e minuut was Carmen erdoor, maar stuitte zij op de keep. In de herkansing leek Maxi te scoren, echter stak er weer een voetje voor waardoor Carmen opnieuw de gelegenheid kreeg en opnieuw de keep zegevierde. D. antwoordde vooral met schoten uit de 2e lijn. Een daarvan moest door Fleur onder de lat weggetikt worden. Akelig snel kwam de rust al in beeld toen Lotte, puur op inzet en fysiek, de bal veroverde. De pass op Carmen was perfect. Dat Carmen er vandaag wel zin in had bleek uit haar solo. Op de achterlijn kwam de voorzet op maat bij de gretige Daisy terecht. Zij benutte haar lengte goed en kopte de bal met een sierlijk boogje over de kansloze keep. Een verrassende 1-0 voorsprong werd de kleedkamer mee ingenomen. De limo smaakte goed.
En dan moeten er nog 45 hete minuten gespeeld gaan worden. De te verwachten stormloop van D. bleef uit. Wij hielden de controle zonder veel af te dwingen, maar hetzelfde gold voor D. Des te verrassender was het dat zij toch in de 10e minuut langszij kwamen. Een crossbal zeilde tussen de verdediging door en werd bij de 2e paal binnen gevolleyd. 1-1. De laatste 2 wedstrijden die wij tegen de toppers speelden eindigden ook in 1-1. Maar hier werd vandaag geen genoegen mee genomen. D. wilde meer en dat gold ook voor ons. Een vrije trap van Roos kreeg net niet genoeg curve mee om binnen te draaien.
Het gevoel dat degene die het 1e scoorde de wedstrijd ook zou winnen werd groter en groter. En je voelt hem al aankomen. Minuut 35 liep en de topscorer begon aan een solo die eindigde in ons strafschopgebied, waar zij geblokt werd, maar het geluk had dat de bal toch weer voor haar voeten viel en zij ditmaal wel wist af te ronden. En toen stonden wij zomaar met 1-2 achter. Dat was lang geleden. In de resterende speeltijd vielen wij aan met een steeds groter wordende moed der wanhoop. Gelukkig was er ook nog 4 minuten blessure tijd. Een duel om de bal van onze invaller Jenna, het talent uit de O-17, deed haar tegenstandster tegen de reclameborden belandden en dat zag er even niet lekker uit. Maar de extra tijd mocht ook niet baten en het kon dus zo maar gebeuren dat wij voor het eerst dit jaar zonder punten bleven.
Het goede nieuws is dat wij nu een serie van 3 wedstrijden krijgen tegen de wat ‘mindere’ goden. De uitdaging is om daar 9 punten aan over te houden. en dan volgt, in de laatste wedstrijd van dit seizoen, de klapper tegen Velsen. Mogelijk dat wij dan kunnen beslissen of DIOS dan wel Velsen uiteindelijk de kampioenvlag mag hijsen.
Albert de Braaf.
Buitenveldert VR3 – SC Purmerland VR1 : 2-6
Het competitieschema is zo samengesteld dat wij alle toppers achter elkaar treffen. De vorige 2 wedstrijden eindigden in een gelijkspel. De hoogste tijd om in de 3e wedstrijd van de reeks ook weer eens 3 punten zien binnen te halen. En dat zou dan tegen Buitenveldert moeten gebeuren. Voor de winterstop, thuis, gingen wij na een heel vlotte voorsprong met 2-1 ten onder.
Ook vandaag wisten wij in de 2e minuut al het net te vinden. De eerste de beste corner was de aanleiding. In 1e instantie werd die door B nog weggewerkt. De ingooi van Mirka op Nika, het fijne passje op Romee en haar bekeken schuiver in de verre hoek betekende dus de heel snelle 1-0 voorsprong. Dat is nog eens lekker starten. Wij voelden ons meteen bevrijd en speelden heel aardig voetbal. Ik zag vlotte combinaties, frivole driehoekjes en B dat achter de bal aanliep. In minuut 11 noteerde ik een streep van Liede die op de lat uiteenspatte. Het bleek uitstel van executie voor B, want even later was het wel raak. Op een pass van Bobbi liet de buitenspelstaande Romee het balletje slim lopen en kreeg Nika de vrije doorgang en dan weten wij het wel, de 2-0 is daar en dat na 20 minuten spelen. Dit ging makkelijker dan vooraf gedacht. Het is alleen jammer dat wij in het restant van deze 1e helft het niveau niet vast konden houden. Sterker nog, Fleur die zag dat deze wedstrijd al in een heel vroeg stadium als een nachtkaars aan het uitgaan was en vond dat maar niets. Waarschijnlijk geïnspireerd door het optreden van Onana tegen Sparta dacht zij “dat kan ik beter”. De inspeelpass werd door B gepromoveerd tot de aansluitingstreffer 1-2. Al-met-al een toch nog benauwde ruststand . Leuk voor het publiek, maar niet voor ons.
Wij konden in de 2e helft toch nog, onverwacht, aan de bak. Het 1e kwartier ging het redelijk gelijk op. Onze 1e, 2e en 3e kans waren voor Nika. Zij zit in de opleiding om Juut, Wout of tante Agent te worden en had deze week haar 1e schiettraining gehad. Daarmee leek haar kruit voor vandaag verschoten en eindigden haar pogingen in de categorie ‘losse flodder’. Gelukkig stond vandaag een nieuw kanon op, Daisy. Bij haar debuut, 3 weken geleden, voorspelde ik al dat wij aan haar zomaar een hoop plezier konden gaan beleven. De glazen bol had het goed gezien, zo bleek vandaag. Een onvervalste hattrick wist zij uit haar pezige lichaam te persen. Haar 1e, na goed storen en vervolgens zelf afmaken, was meteen de beslissing. B liet het hoofd een beetje hangen en dat stelde haar in staat nog 2 maal de trekker over te halen. Eerst op aangeven van Bobbi (uitstekende wedstrijd) en de laatste weer na fel storen en zelf afmaken. En dat alles binnen 15 minuten. Een puntgave hattrick inderdaad En de gelegenheid voor een publiekswissel. Met nog 5 minuten op de klok was onze honger nog niet gestild. Minuut 44 liep al toen Nika, op aangeven van Romee, toch nog haar gram haalde en de 6e binnenschoot. Mooie eindstand, oh nee toch niet. Vanaf de aftrap beloonde B zich voor het harde werken, via een mooie stift, met hun 2e en 2-6 uiteindelijk als uitslag Een dikke overwinning dus.
En nog steeds zijn wij ongeslagen. De uitdaging is om dit na 24 april ook nog te zijn. Bovenin is het stuivertje wisselen en lijkt het nu te gaan tussen Velsen en DIOS. Laten wij nu net tegen dit DIOS moeten. De hoogste tijd voor een stunt.
Albert de Braaf.
FIT VR1 – SC Purmerland VR1 : 1-1
Na de winterstop vonden wij onszelf terug op plaats 13 van de ranglijst. Inmiddels, 8 wedstrijden verder staan wij, nog steeds ongeslagen, op plek nummer 5. Mede dankzij de terugtrekking van Hillegom. Een team dat kansloos onderaan stond. Alle andere teams hadden hier tegen gespeeld, behalve wij, en dus zagen zij zich beroofd van de behaalde punten. Onze huidige positie heeft echter ook geleid tot het feit dat tegenstanders zich niet meer laten verleiden tot onderschatting van ons. En dat hebben wij vandaag aan den lijve ondervonden.
Op het menu stond nummer 4, FIT, en dat om kwart voor 10. Inderdaad pupillentijd. Dat dit voor een aantal van ons iets te vroeg kwam was in de openingsfase duidelijk zichtbaar. Vanaf de aftrap werden wij fel aangepakt en leidde dit in de 2e minuut al tot een corner die feilloos binnen gewerkt werd. In plaats van dat wij hierdoor wakker schrokken had het juist tot gevolg dat FIT bloed rook en ons behoorlijk aanpakte. Hierbij werd soms het randje van het toelaatbare opgezocht. Inderdaad goed voor de ontwikkeling van onze weerstand. Ook al is het damesvoetbal dan nog kan het er soms mannelijk aan toe gaan. Dat was vandaag les 1 die wij leerden. In deze 1e helft wisten wij geleidelijk aan onszelf een beetje terug in de wedstrijd te vechten. Mede omdat FIT een dikke kans niet verzilverde en een vrije trap van hun op onze lat belandde. In het laatste kwartier was het evenwicht min of meer hersteld en begonnen wij aanvallend ook mee te doen. Bij vlagen herkenden wij ons spel weer en wisten wij combinerend wat kansjes en mogelijkheden te creëren. Nog niet spectaculair, maar wij leefden in ieder geval weer. Met ‘slechts’ een 1-0 achterstand zochten wij de kleedkamer op voor 15 minuten rust en tijd voor een goed gesprek.
Als herboren trapten wij af voor de 2e helft en bleek het spelbeeld zich volledig gekeerd te hebben. Nu waren wij degene die de duels wonnen, het balbezit hadden en de wedstrijd domineerden. Een onaangename verrassing voor FIT. Het 1e kwartier kwamen wij 3 maal dreigend bij de gelijkmaker in de buurt. Inzetten van Maxi en Romee, alle op aangeven van Nika, leidden nog tot niets. Maar in de 17e minuut was het moment toch daar. Ditmaal Romee in de rol van aangeefster en Nika die de pass bekroonde met de treffer, 1-1. Vanaf dat moment zagen wij zich een verloop ontwikkelen waarin op het scherpst van de snee gestreden werd. Beide partijen waren nadrukkelijk op zoek naar de winnende treffer. FIT met het oog op de stand in de competitie en wij die na de winterstop nog ongeslagen zijn en dat heel graag zo willen houden. De emoties laaiden bij vlagen hoog op. Niet leuk, maar het hoort er soms ook wel bij. Gelukkig loopt er dan een scheids rond die blij is dat hij zijn fluit (klinkt raar) heeft meegenomen. Aan hem om de grenzen aan te geven en dat is niet altijd even makkelijk. Dat is les 2. Leren accepteren, ook al voel je je benadeeld. Toen de kruitdampen uiteindelijk waren opgetrokken bleek de 1-1 nog steeds zo op het bord te staan en hadden wij voor de 2e maal op rij een gelijkspel uit het vuur gesleept. Weer tegen een team dat stiekumpjes zachtjes van een kampioenschap lag te dromen. Conclusie wederom is dat wij voor geen enkel team in deze competitie hoeven onder te doen.
Komende zondag kunnen wij dat opnieuw proberen te bewijzen als Buitenveldert de opponent is. Op voorhand wederom een heet potje, waarin wij op ons best moeten zijn. Gelukkig begint deze wedstrijd om 12.00 uur, dus zijn wij vanaf de aftrap wakker.
Albert de Braaf.
SC Purmerland VR1 – HBC VR1 : 1-1
Hoe een gelijkspel toch als een soort overwinning kan aanvoelen beleefden wij vandaag. Op bezoek kwam HBC, het team dat op kampioenskoers ligt. Voor de winterstop leden wij een totaal kansloze nederlaag en gingen wij met een, gezien het spelbeeld, nog milde 5-1 naar huis. Hun kracht ligt vooral in de aanvalslinie met 3 superfitte sprintkanonnen als wapen. Het is dan ook geen wonder dat zij de meest scorende ploeg zijn. Onze babbel vooraf ging vooral over hoe wij dit wapen konden neutraliseren. Toverwoord voor vandaag was het woord ‘strijder’. En gestreden hebben wij.
Vanaf de aftrap dacht HBC dit klusje op halve kracht te kunnen klaren, maar al snel moesten zij een tandje bijschakelen. Normaal gesproken bestaat ons team uit vooral lieve meiden, type ideale schoondochter. Maar wat wij van vandaag geleerd hebben is dat er toch ook een flinke bos haar op de tanden zit. En daar ben ik heel blij mee. Er komen nog een aantal wedstrijden waarin wij het met ons combinatievoetbal alleen niet zullen redden. Weten wij het te combineren met de duelkracht van vandaag dan zal elk team aan ons een zware kluif hebben. In de 5e minuut deed zich al een tekenend feit voor van onze instelling van vandaag. De keep dacht een terugspeelbal rustig te kunnen verwerken en in te spelen op de rechtsback. Fel storen van Maxi gaf Nika de gelegenheid, maar het schot vloog over. HBC kreeg nauwelijks de gelegenheid om een knappe dieptepass op 1 van de aanvallers te geven. Lukte dit al wel een keer dan bleek het sprintduel vaak in winst voor onze achterhoede te eindigen. Lotte, Sophie, Liede en Naomi waren messcherp en verkeerden in absolute topvorm. In de hele 1e helft waren er 2 hachelijke momenten. De ene keer bracht Fleur redding en de andere keer de lat. Compleet uit het niets wist HBC echter toch te scoren. Een corner viel plotsklaps voor de voeten van een speelster die via de kluts de 0-1 op het bord zette. Toch een fikse onverwachte tegenvaller voor ons. Even waren wij het kwijt en leek HBC te gaan doordrukken. Toch kwamen wij in de 40e minuut alweer langszij. Eerst dacht Daisy te scoren, maar 30 seconden later was het Bobbi die met een subtiel passje Nika alleen voor de keep zette, dus 1-1. Kort hierna viel Lisa uit. Van dichtbij kreeg zij een bal op haar oog dat meteen de aanblik kreeg van dat van de bokser Rocky Balboa na diens verloren finale. En toen hadden wij nog maar 1 wissel. Gezien de tomeloze hoeveelheid energie die wij in deze wedstrijd staken zou dat in de 2e helft zo maar zijn tol kunnen gaan eisen. Dat het met de conditie toch wel goed zit is vandaag gebleken. Wij werden moe, maar dat gold ook voor HBC, terwijl zij over 16 meiden beschikten. Wij hebben HBC ook in deze 2e helft geen moment de illusie gegund dat zij hier met de 3 punten vandaan zouden gaan. En dat begon ook tot de leider door te dringen. Hij toonde zich een slecht verliezer. Het lag aan de scheids en aan het slechte spel van zijn eigen team. Dat dit door ons spel werd veroorzaakt kreeg hij zijn mond niet uit. Ook in de 2e helft waren de uitgespeelde kansen schaars. Ik noteerde in de 10e minuut een schot in het zijnet van Nika. Een sterke aktie van Maxi die op de keep stuitte in de 32e minuut. Twee corners, in minuut 38, waarvan 1 tot een onvervalste ouderwetse scrimmage voor het doel van HBC leidde, maar niet tot een treffer. Aangezien HBC eigenlijk helemaal niets meer afdwong was de uiteindelijke 1-1 een logische uitslag. Komende zondag wacht ons weer zo’n potje en dat om kwart voor 10 ’s ochtends!.Toevalligerwijs heet de tegenstander FIT. Ik hoop dat wij dat ook zijn. Dus dames probeer voor 1 keer op zaterdagavond als een braaf nonnetje op tijd in het mandje te liggen. Wij hopen dan ook weer over Demi,Lotte, Carmen en Lisa te kunnen beschikken. Want ons lappenmandje blijft ook maar akelig gevuld.
Albert de Braaf.
Monnickendam VR1 – SC Purmerland VR1 : 0-1
En de zegetocht duurt maar voort. Maar oh, oh wat ging het moeizaam vandaag. De redenen hiervoor zijn makkelijk aan te dragen. Zonder M. tekort te willen doen, lagen die toch duidelijk bij ons. Opnieuw was er sprake van een golf afzeggingen door blessures, ziekte en corona. Houdt het nou nooit op? Uiteindelijk kwam onze redding uit de zaterdag dames vandaan. Laura en Kim bleken wel zin te hebben in een potje op de zondag. Dus met 1 wissel en 1 noodgeval (Mirka) op de bank, gingen wij de strijd aan.
En een strijd werd het. M. had de 4-1 oorwassing van vorige maand nog vers In het geheugen en zichzelf beloofd dit niet opnieuw te laten gebeuren. En daar zijn wij achter gekomen. Na een half uur stond er nog geen enkele doelpoging op onze naam. M. hield de verdediging hermetisch gesloten en als bij ons de laatste passjes dan net niet zuiver zijn lijdt het tot niets. Hoewel wij in de opbouw echt wel leuk voetbal lieten zien. Met Bobbi weer op doel en Sophie als laatste vrouw verliep ons spel in 1e instantie echt zoals het hoort. Samen met Liede, altijd solide, en Kim alsof zij in het team al jaren rechtsback staat zorgden zij voor de aanvoer naar het middenveld. Daar ontspon zich pas echt de strijd. Vandaar dat door die druk ons spel onrustig en onzuiver oogde. Karakteristiek hiervoor is de manier waarop onze 1e dikke mogelijkheid ontstond. Op een diepe bal botsten 2 speelsters van M. op elkaar en kreeg Nika zomaar de vrije doorgang. Zij speelde de bal iets te ver vooruit zodat zij nog net met het puntje de uitstormende keep kon passeren, maar ook helaas de paal aan de verkeerde kant. Vlak voor rust waren Max en Romee nog dicht bij, maar net niet. Tussendoor hield ons tijgertje met een puike redding het nulletje achter. De beginstand was ook de ruststand, 0-0 dus.
De hoop was een beetje dat M. door de energie zou raken en wij in de 2e helft wat meer tijd en ruimte zouden krijgen. Echter, het gebrek aan wissels begon ons ook een beetje op te breken. Laura was al ingebracht, maar er liepen er nog een paar waar het beste al vanaf was. Het spelbeeld was dan ook hetzelfde als die van de 1e helft. M. liet, vooral met afstandschoten, een paar keer de tanden zien en hadden in de 2e helft weer de beschikking over hun ingevlogen beste speelster, aangevuld met 1 jonge zwarte parel. Kortom het kon nog allekanten opgaan. De 23e minuut leek dat ook te gaan gebeuren. De vrije doorbraak van M. strandde echter op de specialiteit van Bobbi. Zegevieren in een 1-op-1 situatie. Een minuut later waren Romee en Laura erdoor, maar bleek hun keep ook de sterkste. Het laatste kwartier was inmiddels aangebroken. Sophie achter de bal voor een vrije trap. Fraai aangesneden leek Romee te gaan profiteren, maar weer die keep. In de rebound leek de net ingevallen Mirka te profiteren, echter er zat weer een beentje tussen, dus nog steeds 0-0. Zou er nog een beslissing vallen? Jazeker, minuut 36 liep, Vanuit het middenveld lanceerde Nika de diepgaande Maxi. Zo af en toe heeft zij van die verrassende acties. Gelukkig ook vandaag en dat op een moment waarop het heel erg nodig was. De onverwachte pegel vloog hoog in de korte hoek naar binnen. Eindelijk konden wij juigen en dat deden wij ook, 0-1 en opnieuw 3 puntjes rijker. Ondanks dat M. zich nog niet gewonnen had gegeven. Bobbi zal de losse flodders links en rechts voorbij vliegen, maar niet tussen de palen belanden. Hiermee werd ook het rondje veilig gesteld.
Komende zondag valt dat ook weer te verdienen. Lukt ons dat dan hebben wij voor een daverende verrassing gezorgd. In de programmering staat het treffen met HBC, de uitgesproken kampioenskandidaat, gepland. Veruit de best spelende ploeg in onze competitie. Maar wij zijn dit seizoen ook gegroeid en indien volledig tot mooie dingen in staat. Wij gaan het zien.
Albert de Braaf
SC Purmerland VR1 – Sloterdijk VR1 : 5-2
“And the show goes on”(dit is engels) en dat is precies waar wij mee bezig zijn. Opnieuw is een team dat boven ons staat uiteindelijk vrij kansloos terug naar huis gestuurd. En dit terwijl wij in de heenwedstrijd eveneens vrij kansloos er met 4-1 vanaf gingen. Inderdaad, in de tussentijd is een hoop veranderd.
De warming-up werd verstoord door een vervelende blessure van Carmen. Het kan zomaar gebeuren dat je op een hoedje je enkel kunt verzwikken en vervolgens de wedstrijd aan je neus voorbij ziet gaan. Afgelopen woensdag was zij nog 2 maal trefzeker en nu moet zij met ingetapete enkel vanuit de dugout het schouwspel aanschouwen. Sneu. Zonder warming-up kon Roos meteen vol aan de bak. Dwars door 2 wekkers heen geslapen kwam zij precies op tijd aan om de plaats van Carmen in te nemen. Wij zijn nu op zoek naar een sponsor die haar een 3e wekker, ongeveer ter grootte van de Big Ben, wil schenken. Misschien dat wij hierom niet vanaf de aftrap meteen in de wedstrijd zaten. Het geroutineerde S. had in het 1e kwartier de overhand. In de 15e minuut gaven wij het eerste teken van leven. Lotte lanceerde Romee, die op de keep stuitte en in de herkansing vond zij Nika die de inzet opnieuw door de keep geblokt zag worden. Drie minuten later was het wel raak. Naomi (begint zij Queen van de Assist te worden?) stuurde Romee met een fijn steekpassje door de laatste linie. Alleen voor de keep koos zij rustig haar hoekje en kon de 1-0 op het bord gezet worden. S. gaf zich nog lang niet gewonnen en was via hun kleine komeet dicht bij de gelijkmaker. Fleur reageerde scherp op haar inzet en zegevierde. Heel belangrijk, want wordt het 1-1 of 2-0, dat is een wereld van verschil. Een mooie opbouw over de as bracht de bal snel van Roos naar Naomi tot Romee. Weer zo’n fijn balletje tussendoor en Nika die de vrije doortocht kreeg. Alleen op de keep afgaand reageerde die heel bijzonder door de linkerpaal op te zoeken zodat de hele rechterkant vrij lag. Dan wordt het een koud kunstje om de 2-0 aan te tekenen. Zonder geweldig te spelen was dit toch een mooie ruststand.
De afgelopen jaren zijn de wedstrijden tegen S. altijd doelpuntrijke duels geweest. Zou dat voor deze editie ook gaan gelden? Daar begon het al snel wel op te gaan lijken. In 2e instantie moest Fleur zich toch gewonnen geven en had S. de gedroomde aansluitingstreffer te pakken. De volgende 5 minuten waren spannend en hadden het boeltje zomaar kunnen doen keren. Waar wij goed op reageerden was het vroeg verstoren van hun opbouw. Inderdaad druk zetten op de achterste linie en dit beloonde zich in de 17e minuut. De onderschepping van Demi en de pass op Nika, dus 3-1. Zo doe je dat! Amper 5 minuten later weer hetzelfde scenario Demi-Nika –4-1. Wedstrijd beslist? Nee, de vorige 2 wedstrijden eindigden voor ons op deze stand, maar dit is tegen S., dus gaan wij nog even vrolijk verder. De 2 beste speelsters van S. vonden elkaar. Komeet passt op nummer 10 en 4-2 op het bord. Met nog een kwartier op de klok zou het toch niet opnieuw spannend gaan worden, of wel? S. begon alles of niets te spelen en gooide de boel achterin wagenwijd open. Elke aanval leverde ons een kans op. Ik heb Lotte Bl. een jaar of 3 geleden in 1 helft eens 3 keer zien scoren. Een unicum. Vandaag was de gelegenheid om die stunt nog eens te evenaren. Maar dat zij een heel lieve meid is bewees zij opnieuw. 4-2 vond zij wel een fraaie stand. Toch werd dat niet de eindstand. Het mooiste hadden wij tot het laatst bewaard. De manier waarop wij aan onze 5e kwamen deed Edwin en mijzelf heel veel plezier. De opbouw was er 1 om van te smullen. Nika kwam goed in de bal, kaatste op Liede die het laatste restje energie (ondanks een bilspierblessure!) uit het lijf perste en over de linkerkant opstoomde om bij de achterlijn aangekomen een vlijmscherpe voorzet, met links!, af te leveren. Romee die een goed oogje heeft voor zulke gelegenheden wist dit tot het mooiste doelpunt van de middag en de eindstand te promoveren. 5-2. Uiteindelijk een heel terechte zege en zeker niet de laatste van dit seizoen. Komende zondag probeert Monnickendam haar revanche op ons te gaan halen. Of dat gaat lukken ligt vooral aan onszelf, want overmoedigheid en onderschatting kan ons grootste gevaar worden. Elke wedstrijd zullen wij op ons scherpst moeten blijven om de goede flow te laten voortduren.
Albert de Braaf.
Limmen VR3 – SC Purmerland VR1 : 1-4
Het kon deze week zo maar gebeuren dat wij op een woensdagavond een lichtwedstrijd op natuurgras speelden. Een bijzondere gebeurtenis en dat tegen Limmen, dat een stevige plek in de subtop inneemt. Thuis gingen wij voor de winterstop met 2-0 ten onder en bij hun leefde duidelijk het idee dat dit varkentje met 2 vingers in de neus makkelijk gewassen ging worden. Kortom een fraai gevalletje van onderschatting. Want voor en na de winterstop ligt bij ons een groot verschil. Het team dat er nu staat is wilskrachtig en bulkt van het zelfvertrouwen. En daar is Limmen vanavond achter gekomen.
Vanaf de aftrap was het even aftasten, maar in de 5e minuut was het al raak. Een verre uittrap van Fleur werd knap gecontroleerd door Nika, snel Carmen aanspelen en in 1 keer door naar Romee. Op prachtige wijze verdween haar gevoelvolle lob met een sierlijke boog over de kansloos graaiende handschoenen van de keep, een vlotte 1-0 en een wake-up-call voor Limmen. Zij begonnen al nattigheid te voelen en gooiden een flinke dosis energie in de strijd om het tij te keren. In de 17e minuut schoven zij weer langszij via een daverende pegel. Fleur was kansloos op het schot in de kruising en wij waren weer terug bij af. Hierna ontstond een fase waarin het beide kanten op kon gaan, maar de slotfase van deze 1e helft was toch weer voor ons. Carmen en Lisa waren dichtbij, maar net niet dus. Tot de 41e minuut. Demi vond Carmen en die had goed opgelet hoe Romee het eerder deed, via een lob inderdaad. Met een lekkere 2-1 voorsprong zochten wij de kleedkamer op.
Ik was benieuwd hoe wij de te verwachten furie van Limmen zouden weerstaan. Nou, daar werd al heel snel de angel uitgehaald. In de 3e minuut voelde Romee een armpje in de rug en ging zij vervolgens bereidwillig naar het gras. Een penalty en voor ons een 100% zekerheidje, want Nika istaat al jaren lang garant voor de treffer. Zo ook nu, 3-1. En dan gaat voetballen ineens een stuk lekkerder. Ik stond redelijk relaxed langs het lijntje en zat zelfs onderuit gezakt onder een wolletje met Demi aan mijn zij in de dug-out. Wat kon voetballen dan toch leuk zijn. Hoog tijd voor Maxi om haar opwachting te maken. Koud terug van de wintersport stond zij te trappelen om haar aandeel aan deze mooie avond te leveren. Mocht er nog een beetje spanning in dit duel zitten dan was dat er in de 61e minuut volledig uit verdwenen. Tekenend voor de instelling van Romme vanavond was de assist van het 4e doelpunt. Liggend op de grond wist zij toch nog Carmen aan te spelen.
Resoluut roste zij de bal bij de 2e paal het zijnet in. 4-1 en de strijd is gestreden. Voor de rest geen gekke dingen meer doen, de beentjes heel houden en tegentreffers zien te voorkomen. En dat alles lukte wonderwel. Weer 3 punten aan het totaal toegevoegd.
Inmiddels zijn wij in de middenmoot beland en is het doel om naar de subtop door te schuiven. Of dit gaat lukken ligt volledig aan onszelf. Met de huidige instelling komen wij in ieder geval een heel eind. Om te beginnen moet oude bekende Sloterdijk komende zondag eraan geloven.
Albert de Braaf
SC Purmerland VR1 – Monnickendam VR1 : 4-1
De dames beginnen na de winterstop zowaar langzaamaan weer wat kleur op de wangen te krijgen. Inmiddels zijn wij in de stand met een gestage opmars bezig. Dus zaak om vandaag een nieuwe driepunter aan de reeks te rijgen. Dat zou dan tegen Monnickendam moeten gebeuren. Op voorhand lagen er kansen. Zij staan net boven ons, dus het team in vorm zou moeten winnen. Dat was de theorie, maar hoe zou de praktijk er uit zien?
Sophie was weer hersteld en regeerde met straffe hand over haar bolwerk, de verdediging. Van hieruit zijn wij steeds beter in staat om aan een rustige en logische opbouw te beginnen. Willen wij niet in het kick-and-rush voetballen vervallen dan is dat voorwaarde nummer 1. Lekker tikken, via combinatiespel, willen wij aan aanvallen toekomen. In het 1e kwartier was dit nog niet duidelijk zichtbaar. M. , deed op inzet, volop mee. Wij moesten ons echt in het fysieke spel van hun vechten en vandaar uti de duels winnen en via balbezit ons spel spelen. Gaandeweg de 1e helft lukte dat steeds beter. En het is dan ook volkomen logisch dat de mogelijkheden en kansen zich gaan aandienen. De voorsprong was in de 25e minuut daar. Een aanval over links leverde het passje van Lotte Bl. op Nika op. Zij wist de loopactie van Roos op waarde te schatten en als Roos haar tegenstandster vervolgens het bos instuurt en daarna heel rustig binnen schuift is de 1-0 een feit. Hiermee bevestigde Roos eveneens dat haar vorm nog elke week stijgende is. Waar houdt dat op? Ik hoop voorlopig nog lang niet.
Kort hierna dreigde M. weer in de wedstrijd te komen, maar een miraculeuze redding van Fleur hield voor ons het nulletje. Toch viel dat in de voorlaatste minuut van het bord. Een snelle uitval, de scherpe voorzet en het koelbloedig afronden van de beste speelster van M. deed ons met een katterig gevoel de rust ingaan. Na wat technische en tactische tips begonnen wij aan de 2e helft. Vooral in het feit dat M. op 1 lijn verdedigde, zonder dat zij over supersnelle meiden beschikken, gaf ons de gelegenheid om daarvan te profiteren. Kortom steekpassjes en 1-2’tjes. M.werd vanaf de aftrap overrompeld. Binnen 3 minuten had het al 3-1 kunnen en moeten staan. Twee dotten van kansen waren aan Nika niet besteed. Gelukkig bleek dit een onderdeel van haar grote masterplan te zijn, namelijk het opwerpen van een rookgordijn. Het waren slechts de inleidende beschietingen. Een kwartier later stond er een loepzuivere hattrick op haar naam. Hoe dat zo kwam? Nou, als volgt. Allereerst veroverde Naomi de bal op het middenveld (specialisme) en stuurde zij Nika weg. Koeltjes schoof zij het balletje binnen, 2-1. En op naar meer. Maar eerst noteerde ik nog een afstandschot van Bobbi, prooi voor de keep en vervolgens een inzet van Lisa die tergend langzaam tegen de paal hobbelde. In een fel duel om de bal werd deze door Liede geblokt en bleek dat meeteen de assist te zijn waardoor Nika er plots doorheen was en het zomaar 3-1 stond. Wil je een hattrick maken dan moet er nog een 3e bijkomen, dus logisch dat zij in de 80e minuut weer de vrije doorgang naar de keep wist te bekronen. Eindstand 4-1.
Dit begint allemaal weer een beetje te lijken op hoe het in vorige jaren was. Met name in de 2e helft lieten wij fris en fruitig aanvalsspel zien, zonder dat wij verdedigend de deur openzetten. Leuk ook dat Mirka 2.0 haar draai begint te vinden. Hier kunnen wij zo maar veel plezier aan gaan beleven. Jammer dat Edwin er geen getuige van was, maar misschien dat wij woensdag a.s. hetzelfde niveau op de mat weten te leggen. Lukt dat dan krijgt het hele lastige Limmen een flinke kluif aan ons.
Albert de Braaf.
SC Purmerland VR1 – FIT VR1 – 0-0
Onder een strak blauwe hemel met een toch verrassend straf windje stonden wij om klokslag kwart over twaalf klaar voor de aftrap. Aan de overkant werden wij opgewacht door een stevige subtopper. FIT uit Amsterdam. Een team dat al een 10 jaar bij elkaar is, kortom geroutineerde dames. Zouden wij, met het goede gevoel van de vorige wedstrijd, hier tegen opgewassen zijn? Jazeker, luidt het antwoord en dat ondanks het gemis van Sophie. En dan is het heerlijk dat wij Lotte Bo. achter de hand hebben. Zij nam moeiteloos de leidersrol in de verdediging over. Een verdediging die vandaag stond als een huis. Fleur, zonder 1 Fleurtje, speelde foutloos. Liede en Carmen waren meester over hun tegenstandsters. Naomi veegde het middenveld schoon en aan de zijkanten hadden wij 2 kuitenbijters staan, Bobbi en Roos. Kortom verdedigend zit het wel snor. Nu moeten wij aanvallend nog het verschil zien te maken en dat is de moeilijkste opdracht. Tegen een geroutineerde tegenstander zijn de gaatjes niet makkelijk te vinden. Zo bleek vandaag ook maar weer.
Het spelbeeld was er 1 van de onrustige soort. Inzet volop maar langdurig balbezit was schaars. Toch wisten wij geleidelijk aan de bovenliggende partij te worden en dan is het wachten op die ene gelegenheid die de ban breekt. In minuut 21 leek het zover. Een imposante solo van Maxi slingerde haar langs 2- 3 tegenstandsters en bracht haar vrij voor de keep. Binnenkantje voet verdween de bal jammerlijk bij de 2e paal voorlangs. Kort hierna kwamen Mylou en Lotte Bl.in het veld en gingen wij vrolijk verder. Bijna was Lotte Bl. met een afstandschot nog succesvol, maar helaas. Intussen kwam Demi er achter dat pieken op zaterdagavond het schitteren op zondag wel eens in de weg zit. Ruststand 0-0.
Wat in de 1e helft niet lukte moest dan maar in de 2e helft gebeuren. Met de wind schuin mee lagen er ook meer kansen voor de ouderwetse afstandspegel. Op de trainingen weten de dames, vanaf randje strafschopgebied, de ballen op bestelling achteloos in de linker- en rechterbovenhoek te leggen. Dus gewoon proberen dacht Nika. Twee pogingen van haar hadden een beter lot verdiend. De ene werd een prooi voor de keep en de andere verdween in het zijnet. Het was een passje van Nika dat Naomi vrij voor de keep zette. Jammer genoeg kwam zij uit op haar linkerbeen en dat is niet haar rechter, dus weer die keep die zegevierde. Dan maar het uit een corner proberen.. Tweemaal Bobbi achter de bal. Bij de 1e poging verdween de bal tussen allerlei benen door voorlangs. De tweede eindigde op het hoofd van Demi, haar kopbal miste de juiste richting en belandde in het net achter het doel. Uiteindelijk bleek dit onze laatste mogelijkheid. En omdat wij in deze 2e helft ook achterin niets weggaven was de brilstand een logische uitslag. FIT had het gevoel 1 puntje te hebben gewonnen en wij dat wij er 2 hebben laten liggen. Maar niet getreurd, zondag, tegen Monnickendam, liggen er weer kansen om onze ongeslagen status na de winterstop te laten voortduren.
Voor de volledigheid hebben wij de volgende aanvulling op de stand van vorig verslag doorgevoerd. Mylou attendeerde mij op het feit dat zij toch echt 1 assist op haar naam heeft staan, waarvan akte, genoteerd dus.
Albert de Braaf.
Seizoen 2021 -2022 SCP VR1
Afgelopen zondag stonden wij eindelijk weer eens om 12.15 uur aan de aftrap om een heuse competitiewedstrijd te spelen. Het voelde als een nieuw begin van het seizoen en het lijkt erop dat wij ditmaal niet opnieuw over een maand terug bij af zullen zijn. Dus de hoogste tijd om weer eens bij te praten over wat deze jaargang ons tot nu toe gebracht heeft. Dit ’tot nu toe’ laat het zich het best omschrijven als 1 lange worsteling, gepaard gaand met veel vallen en opstaan.
Corona, blessures, afzeggingen i.v.m. stage, school, werk enz. Zelden hebben wij met een compleet team gespeeld en werden wij telkens genoodzaakt leentjebuur te spelen bij O-19 en O-17. Dat dit zich in de uitslagen laat terugzien moge wel duidelijk wezen. De opstelling was er telkens een van improviseren. Meiden op ongebruikelijke posities komt de automatismen niet ten goede. Als dit dan al niet mee zit, lijkt het geluk ook telkens aan de andere kant te vallen en kan het zomaar gebeuren dat wij onszelf in de stand ergens onderin terugvinden. Voor dit team een wel heel ongebruikelijke positie.
Inmiddels lijkt het tij langzaam gekeerd te zijn. Demi ligt op schema met haar revalidatie en heeft de 1e minuten alweer gemaakt. Fleur heeft de keepershandschoenen weer opgepakt en stelt Bobbi in staat om eens heerlijk te gaan schoffelen op het middenveld. Nika kwam aanzetten met een groeibriljantje, Roosmarijn, die op de trainingen al lekker mee begint te draaien en ook in de wedstrijden steeds nadrukkelijker aanwezig is. Bij haar is de groei er nog lang niet uit en dat belooft wat. Op de trainingen hebben wij ook een Desi mogen begroeten, een vrolijke meid met potentie. En dan hebben wij ook nog oproepkracht en routinier Lotte Bosschieter achter de hand. Kortom voor mij is, gevoelsmatig, het seizoen nu pas echt begonnen.
En dat zou dan ook moeten blijken in deze 1e wedstrijd na een heel lange winterstop. Pancratius, een gedegen middenmoter, zou ons 1e slachtoffer moeten worden. Groot vraagteken vooraf was of de conditie ons na zo’n lange periode zonder wedstrijden niet parten zou gaan spelen. Nou, dat viel alleszins mee. Even de 2e adem zien te vinden en vervolgens gaan met die banaan. Na de openingsfase zag niet alleen scheids Edwin dat het goed was, maar ook ondergetekende was aangenaam verrast. Nadat Maxi in de 3e minuut al op de imposante keep gestuit was, werd de openingstreffer, leep lobje, van Romee wegens buitenspel afgekeurd. Iets dat 5 minuten later aan onze kant Pancratius ook gebeurde. Dit was eveneens het enige moment van dreiging in de 1e helft. Fleur, Liede, Sophie en Carmen met daarvoor Naomi vormden een hecht blok waar Pancratius niet doorheen kwam. Nee, het wachten was echt op het moment dat wij de trekker zouden overhalen. Ik noteerde kansen voor Maxi, Romee, Lisa en Nika. Maar ik noteerde ook een 0-0 ruststand en daarmee deden wij onszelf ernstig te kort. Gelukkig hadden wij nog een hele helft om daar iets aan te doen.
Vrolijk tikkend gingen wij verder waar wij gebleven waren. Dominant voetbal op de helft van de tegenpartij en veruit het meeste balbezit. Maar als enige kritiekpunt ook dat wij in het vijandelijk strafschopgebied niet krachtdadig genoeg waren, waardoor de aanvallen in goede bedoelingen bleven sneuvelen. Tot de 7e minuut. Op aangeven van Mirka glipte Romee door de laatste linie en rondde zij koeltjes af, 1-0. Hierna heb ik meer dan een half uur met samen geknepen billen zitten kijken. Een veel beter Purmerland dat het maar niet echt afmaakte. Bobbi en Nika,2x, waren nog dichtbij, maar net niet dus. De aloude voetbalwet zou toch niet gaan gelden? Zelf niet scoren en dan op lullige manier hem toch tegen krijgen. Nee, er bestaat toch nog zoiets al ‘recht’. Op een hachelijk momentje in de voorlaatste minuut na, bleef het 1-0 en waren de 3 punten, plus het rondje binnen. Een lekker nieuw begin van deze competitie, waarin wij hebben laten zien dat wij voetballen nog steeds niet verleerd zijn. Komende zondag zijn wij vrij, maar de week daarop wacht ons subtopper Fit, een pittig ploegje. Dan is Lotte ook weer van de partij.
Tot slot nog wat cijfermateriaal van de 1e seizoenshelft. Voor zover ik het heb kunnen herleiden. Twee notitieboekjes ben ik in het strijdgewoel kwijt geraakt, waarvan er 1 weer boven water kwam en daaruit ontstond de volgende score:
Assist Doelpunten
Lisa 3x Nika 6x
Mirka 3x Romee 5x
Naomi 2x Lisa 3x
Bobbi 1x Maxi 1x
Lotte 1x Naomi 1x
Maxi 1x Liede 1x
Fleur 1x
Romee 1x
Nika 1x
Ik hoop dat dit een beetje klopt en volledig is. Volgende week zondag ziet het er misschien weer heel anders uit
Albert de Braaf.
